Een persoonlijk schrijven Van de in het getroffen Sendai geboren en daar tot aan zijn 23ste levensjaar wonende docent Tetsushi Tsushimura mochten wij het volgend schrijven ontvangen. Beste Gerard en Mayumi, Het is wel zeker mogelijk dat veel van de vrienden en kennissen uit mijn jongere jaren ook te maken hebben gekregen met deze ramp en dat er naar alle waarschijnlijkheid toch ook onder hen doden dan wel vermisten vallen te betreuren. In Osaka, waar ik nu al langere tijd woon, kan ik echter geen lijst van vermiste personen inzien. Wel wordt daar via internet iets aan gedaan. Ongetwijfeld zullen er ook al zeer velen zijn begraven waarvan de naam niet bekend was. Ofschoon ik in het geheel niet weet of het hier wel correct is om te gebruiken, maar toch zou ik willen zeggen dat de huidige omstandigheden niet echt zozeer verschillen van die aan het eind van de oorlog. Zo herinner ik me bijvoorbeeld uit mijn vroege jeugd nog zeer levendig het NHK radioprogramma waarin toen verslag werd gedaan van het lot van vele vermisten in de Tweede Wereldoorlog. Het maakte me toentertijd duidelijk dat er nog altijd gesproken kon worden over een vrij aanzienlijk aantal mensen van wie ook tot tien jaar na het beëindigen van die oorlog nog altijd niet bekend was wat er feitelijk met hen was gebeurd en waar ze waren gebleven. En ook nu, na de tsunami, kan ik me indenken dat veel mensen als het ware zijn weggespoeld naar plekken die niet door mensenhanden zijn te bereiken. Of het nu op de bodem is of ergens anders op de wijde oceaan. Daarbij ben ik de mening toegedaan dat zelfs nadat er langere tijd voorbij zal zijn gegaan, nog altijd niet alle gegevens van hen die door de golven zijn meegesleurd bekend zullen zijn en dat men dan uiteindelijk toch de zaak zal afsluiten. Geloof me, zelf heb ik werkelijk nooit gedacht dat ik in dit leven nog zoiets zou meemaken als de aardbeving in Hanshin ( Kobe en Osaka ) en dan nu in Oost Japan. Vanuit de uiterst fragmentarische informatie zoals die tot me kwam, heb ik kunnen opmaken dat de eens door mij bezochte basisschool in Sendai nu dienst doet als opvang en dat er in de onmiddellijke nabijheid van waar ik destijds met mijn familie woonde sprake is van zeer veel water. Maar dit is eigenlijk een puur raden naar. Te vergelijken met wanneer je slechts een enkel deel van het lichaam aanraakt en vervolgens raadt dat het wel een olifant moet zijn. Ik voel dan ook dat er nog veel meer tijd nodig zal zijn om dit alles te kunnen bevatten en omdat de omvang ervan zo ontstellend groot is, heb ik de hoop daarop al bijna opgegeven. Vergeleken met de basisschool zaten er op de door mij in Sendai bezochte middelbare school leerlingen uit de wijde omgeving en dus bevonden zich daar ook velen onder die uit plaatsen kwamen die nu in het geheel door de tsunami zijn verwoest. Bij het bestuderen van de lange lijst van hen die het leven verloren zochten mijn ogen in de eerste plaats naar namen van mijn generatiegenoten, maar las daarbij dan toch soms ook de namen van teenagers of van kinderen die slechts enige maanden oud mochten worden. En bij het lezen van die namen, bekroop me het gevoel dat dit toch niet te tolereren was. De universiteit van Sendai waaraan ook ik mijn leraarsopleiding heb gevolgd, heeft bijna alle leerkrachten in Miyagi afgeleverd. Naar ik weet is negentig procent van hen na het beëindigen van de studie uitgewaaid over de gehele prefectuur en dus ben ik er zeker van dat ook onder hen slachtoffers zijn gevallen. Het is nu een periode in mijn leven waarin ik zoveel mogelijk zal moeten jongleren met de mij beschikbare tijd en daarmee aan getroffenen die hulp zal geven die mij is toegestaan. Trouwens vandaag mocht ik vanuit Thailand nog een hartverwarmend bericht ontvangen dat mij ook in meerder opzicht wist te ontroeren.Thaise studenten die nu aan Tohoku University in Sendai studeren zijn voorlopig teruggekeerd naar hun land en hebben daar zowel meteen na aankomst geld ingezameld voor de slachtoffers van de tsunami. Daarbij konden zij op veel medewerking van derden rekenen. Ik ben hier in het bijzonder door geraakt omdat mijn vader tijdens zijn leven werkzaam was op Tohoku. Tetsushi Tsushimura © 2011 Trankiel