Kat en Hond Op het moment van schrijven woonde ik inmiddels reeds een vijfenhalf jaar in de Groninger haven-stad Delfzijl. Een periode waarin, zo dient gezegd, mijn leventje behoorlijk op z'n kop werd gezet. Weg was opeens het oude vertrouwde uit Japan. In plaats daarvan zat ik, al vrij kort na aankomst, vast aan een geheel nieuwe dagindeling. Samen met nog andere nieuwkomers ging ik ... weer naar school. Verplicht inburgeren! Het was eveneens de tijd waarin bij mij het idee ontstond om deze prachtige provincie en haar naar mijn mening zo vrijmoedige bevolking, met vaak het hart op de tong, nader aan mijn landgenoten voor te stellen. Het pril begin van Trankiel. Dan nog alleen in het Japans. Om tal van redenen viel een jaar later het besluit om de site tweetalig te maken. Daarbij stond als een paal boven water dat het bestaand verschil in cultuur zeer zeker in het geheel meegenomen zou worden. Avonden gevuld met lange en niet zelden hevig oplaaiende discussies volgden. Over één zaak echter waren we het al spoedig eens: Schrijvend over Groningen zouden we zoveel mogelijk ook de volksaard mee moeten nemen om zodoende tot een zo compleet mogelijk beeld te komen. We zullen dan ook hier en daar plaats inruimen voor de wijze waarop de Groninger over het algemeen gewend is zich uit te drukken, met anderen te communiceren. Om het een en ander te verduidelijken gebruiken we graag het verhaal over het verschil tussen kat en hond. De kat die prompt z'n staart in de lucht steekt als hij boos is en de hond die z'n staart de lucht ingooit als hij blij is. Kan een misverstand beter geïllustreerd worden? Zo'n verschil in wijze van uitdrukken kan inderdaad tot vele misverstanden leiden. Een eenvoudige uitdrukking, die hier als heel gewoon wordt beschouwd, kan in Japan wel eens als theoretiserend dan wel overdreven gezien worden. Persoonlijk merken we bij herhaling dat het zelfs al moeilijk is om het verschil in het ervaren van een en dezelfde uitdrukking goed uit te leggen. Misschien is het wel juist om te zeggen dat het dan voor de Japanner in het algemeen een teveel aan benoemen is. Per slot van rekening is hij veel meer gewend aan het openlaten, aan het tussen de regels lezen. Die Japanse ge-voelens, welke ontstaan door dat tussen de regels lezen, worden door de mensen hier niet begrepen. Het misverstand zoals zich dat tussen kat en hond voordoet, doet zich dus tevens voor tussen de Groninger en de Japanner, de Nederlandse en de Japanse taal. Bij ons is het vooral rijst ... En hier meestal ... © 2007 Trankiel