EEN AANTAL BEELDEN VAN NA DE TSUNAMI (3) Vastgelegd door fotograaf Yasuto Inamiya ... naar de prefectuur Iwate, ten noorden van Sendai.   Op de muur staat dat ene woord: Afbraak Miyako Arriverend in Miyako wordt het enorme verschil duidelijk tussen het stadsdeel waarin de tsunami heeft toegeslagen en dat deel waar het woeste water niet op die allesvernietigende wijze heeft huisgehouden. Schepen zijn door het natuurgeweld op het land geworpen en hebben de plaats ingenomen van huizen die hier voorheen stonden. Op 15 april, de dag dat ik in de stad verblijf, wordt er hard gewerkt. Dat wat er nog is overgebleven van vele verwoeste huizen wordt op een snel groeiende afvalberg gedeponeerd. Wanneer de avond valt begeef ik me naar het in zuidelijke richting gelegen Sokei en Tsugaruishi ... De dag erna dwaal ik rond in Miyako. Van het toeristenhotel rest tot aan de tweede verdieping alleen nog maar het stalen frame. Zwaluwen hebben er hun nesten gebouwd. Diverse zeevogels rusten uit op betonnen blokken die door het water zijn meegevoerd vanuit de geheel verwoeste haven. De lucht is gevuld met het geluid van zware machines en de herkenbare klank van krakend metaal dat ze uit het puin halen. Het zingen van vogels en het ruisen van de gestadig aanrollende golven completeren het geheel. De natuur en de mens. Er wordt beweerd dat ze een eenheid vormen, maar op deze plaats tollen in mijn hoofd de vragen over elkaar heen.   Wanneer de avond valt begeef ik me richting Sokei en Tsugaruishi ...   Yamada-machi In de avond arriveer ik in de kustplaats Yamada-machi waar een grote brand in de nabijheid van het station heeft gewoed en waarvan de lucht er nog steeds is te ruiken. Ik ben getuige van vragen als 'hoe is het met jou huis'. En antwoorden als 'het is half verwoest'. Een in het puin zoekende man waarschuwt me om voorzichtig te zijn. 'Pas op dat je geen lekke band krijgt', zegt hij. Zelfs in deze omstandigheden maakt hij zich nog zorgen om de hem onbekende bezoeker. Kirikiri Op deze zeventiende april vervolg ik mijn tocht naar Kirikiri in Otsuchi-cho. Ook hier is het veel hoger gelegen deel bespaard gebleven terwijl het lager gedeelte totaal is verwoest. Heel sterk ervaar ik dat het nu daadwerkelijk aanschouwen zo anders is als het televisiebeeld dat ik voorheen zag. 's Avonds bekruipt me het gevoel dat ik niet langer dit alles wil fotograferen. Het wordt me teveel. De volgende ochtend verander ik echter weer van gedachten. Misschien dat het toch iets kan betekenen, hou ik mezelf voor, en ik fotografeer .... Otsuchi-cho In Otsuchi-cho heb ik een ontmoeting met een man. We praten kort. Het wordt een gesprek waarin hij van tijd tot tijd zijn tranen moet afvegen. De man vertelt. “Omdat ik het afgelopen jaar vernam dat de aarde hier nogal zacht is, besloot ik om het te bouwen huis te heien. Achtenveertig palen gingen de grond in. Maar tijdens de tsunami spoelde het in zijn geheel weg en brandde vervolgens af. Toen ze begonnen om wat er nog van restte te verwijderen, kwam ik naar hier terug. Echter omdat ik niets meer kon vinden, besloot ik om weg te gaan. Op dat moment kwam mij een soldaat achterna. Hij vroeg: 'Is dit uw foto?' En hij gaf me een foto waarop ik met m'n kleinzoon sta. Ik kom hier nog steeds naar terug. Iedere dag! Denk dat ik misschien toch nog wel iets kan vinden ... Er woonde hier een man die dacht dat misschien alleen de eerste verdieping van het huis zou worden overstroomd door de golf en dus begon hij na de aardbeving zijn woning op te ruimen. Hij kwam om als gevolg van de tsunami ... Hele families ondergingen hetzelfde lot ... Zelf heb ik een zoon die in Yokohama woont. Hij kwam me tien dagen na de ramp opzoeken en nam me mee naar zijn huis. Daar begon ik me echter schuldig te voelen en keerde naar hier terug. De prijzen in de supermarkt waren daar niet zo hoog als in Otsuchi-cho, want hier is alles werkelijk ontzettend duur geworden. In de opvangcentra is er ook geen gebrek aan eten, maar iedere dag een verpakte lunch of die instant noedels .... Had ik nu maar een plan, dan zou ik me daar voor in kunnen zetten ... " Hij besluit ons kort gesprek met de alleszeggende woorden: "Indien ik ook maar vijf minuten later was geweest, was ik gestorven ... " Deze foto's werden Trankiel beschikbaar gesteld door Yasuto Inamiya © Om de door hem afgelegde route te kunnen volgen, zie: Google Map Voor meer over deze fotograaf, klik hier

© 2011 Trankiel