Het verhaal van Yoshie en Aly [4] Hoe de ontmoeting verliep en Shunan City in beeld kwam Onlangs heeft Aly van IJzeren ons een met veel belangstelling gelezen twaalf pagina's lang reisverslag laten toekomen. Vooral het bezoek dat aan Shunan City en Hiroshima werd gebracht, kreeg onze speciale aandacht. Dit vanwege het contact zoals dat door ons al langere tijd met Shunan City wordt onderhouden en de grote symbolische waarde die Hiroshima heeft voor de wereld. Hier maakte de mensheid op 6 augustus 1945 voor het eerst kennis met de verwoestende werking van een nucleair wapen. De bom, die als naam Little Boy had meekregen, werd die ochtend om kwart over acht afgeworpen uit de tot Enola Gay gedoopte B-29 bommenwerper van de Amerikaanse luchtmacht. Het gevolg was mensonterend. In een seconde tijd stierven 78.000 inwoners een onmiddellijke dood. Maar ook nog tot ver daarna zouden velen overlijden aan de gevolgen van de straling. Wie kent niet het zozeer aangrijpend verhaal over 'het meisje van de 1000 kraanvogels'. Sadako Sasaki, die tien jaar na de explosie leukemie kreeg. Reden om in deze aflevering speciaal aandacht te schenken aan de twee dagen waarop Shunan City en Hiroshima door hen werden bezocht. Maar toch willen we dit laten voorafgaan door de aankomst op het vliegveld van Fukuoka. Het moment waarop de beide vriendindinnen en hun echtgenoten elkaar na al die jaren voor het eerst in levende lijve mochten ontmoeten. EEN ONVERGETELIJKE REIS FUKUOKA 1 oktober 2010 Na een lange vliegreis vanaf Amsterdam via Hongkong, waar we royaal de tijd hebben om even de stad in te gaan en het oude Kowloon op te zoeken, landen we exact op tijd om 20.45 op Fukuoka Airport. De douane neemt uitgebreid de tijd voor ons en wil per se weten waarom we naar Japan zijn gekomen. Het wordt hem verteld en hij lijkt tevreden met ons antwoord. De ontmoeting op het vliegveld is zoals ik verwachtte: gewoon blij en al gauw heel vertrouwd, alsof we elkaar al veel vaker hebben gezien. Ook de ontmoeting met Tsutae is hartelijk. Spijtig genoeg spreekt hij vrijwel geen Engels. Bij Yoshie en Tsutae thuis wacht hun oudste dochter Shizuka met haar zoon Takayuyki ( Taka-chan). Zij is speciaal voor ons overgekomen uit Yokohama. En ook de hond Rin-chan begroet ons enthousiast. ……….. Onderweg in Shunan-shi. Van links naar rechts: Mamoru Sasamura, Yoshie, Maiko Tsuruoka (gemeente ambtenaar ) Aly en Tsutae SHUNAN-SHI ( shi staat voor city ) 10 oktober 2010 Met de Shinkansen naar Shunan City. Het valt ons steeds weer op dat de treinen zo keurig schoon zijn: geen papiertje, geen graffiti, geen vernielingen en een vaste vloerbedekking zonder kauwgomresten. Ook nu draagt de conducteur witte handschoenen. Wanneer hij onze coupe binnenkomt, doet hij bij de deur zijn pet af, buigt en zegt iets wat niet door ons wordt verstaan. Dat laatste geeft niet, het komt heel vriendelijk over. En ook op de stations glimt alles je tegemoet. Nederland zou hier best nog wel het een en ander van kunnen leren. We gaan op uitnodiging van de heer Sasamura naar Shunan-shi. Dit is ontstaan uit het feit dat ik tijdens Delfsail 2009 enige foto's van het Shunan Children's Choir maakte. De kinderen traden er op in het kader van de zusterstadrelatie Shunan City - Delfzijl. Aly en Mamoru Sasamura Die foto's stuurde ik voor de aardigheid aan Yoshie en zij stuurde ze door naar Shunan-shi. Van het een kwam het ander en zo zijn we dan nu onderweg naar de stad. We worden opgewacht door Mamoru Sasamura. Leuk om hem nu in het echt te ontmoeten na de nodige e-mailcorrespondentie die we in de afgelopen maanden hebben gevoerd. Yoshie en Tsutae ontmoeten in Shunan een neef, met wie zij samen deze dag zullen doorbrengen. Na onze bagage in het hotel te hebben gebracht maken we een korte sightseeingtour door Shunan-shi, waarbij uiteraard de molen Yume op de heuvel vanaf beneden wordt bewonderd. Wel heel apart om een voor ons toch wel heel bekende molen, de Aeolus in Farmsum, hier in Japan zo boven alles uit te zien torenen. Links: De molen Yume uittorend boven de stad. Onder: Shunan Children's Choir tijdens de repetitie Hierna bezoeken we het lokaal waar het koor gewend is te repeteren. In de hal staat een schoolbord met een voor ons bedoeld welkomstwoord. Heel ontroerend. Het wordt duidelijk dat de kinderen heel belangstellend naar ons hebben uitgekeken en we worden ook door hen weer o zo gastvrij ontvangen. Na een mooi gesproken welkomstwoord is het mijn beurt om te speechen. Helaas, ik sla helemaal dicht, weet even niks meer te zeggen in het Engels. Gelukkig is Wim zoiets wel meer gewend en neemt hij mijn taak over. We worden bedolven onder de lieve cadeautjes. Dan volgt de repetitie. Ze zingen en dansen dat het een lieve lust is. Echt leuk. We lunchen in het gezelschap van Sasamura en de moeder van een van de kinderen, waarna we met de ferry naar het eiland Otsushima gaan. Onze gids: Mamoru Sasamura Vissen op Otsushima Sasamura is gewapend met hengels en een viskist. Na een prachtige tocht van bijna een uur, waarin we zelfs nog even dolfijnen zien, komen we aan op het eiland. In de haven wordt al druk gevist en al gauw gooien Wim en Sasamura ook hun hengeltjes uit. En zie, het Hollands bloed kruipt waar het niet gaan kan: Wim vangt twee visjes tegelijk. Er stijgt een luid applaus en gejuich op van de kant van de andere vissers. Die Oranda kan het! Heel amusant. We bezoeken ook de voormalige lanceer- en trainingsbasis van de kaiten. Een behoorlijk lange tunnel leidt ons erheen. Hier reden in de Tweede Wereldoorlog de karren met daarop minionderzeeërs naar de lanceerbuis. Nog een kop thee op een terras en dan varen we weer terug naar Shunan-shi. Bezoek aan de voormalige kaiten basis Vanaf de ferry zien we een deel van Shunan City's industrie liggen. Na onszelf eerst een beetje te hebben opgefrist en in ietwat minder sportieve kledij te hebben gestoken, haalt Mamoru Sasamura ons weer op en gaan we met hem naar het hoog tegen een heuvel aangelegen restaurant. Hier zullen we dineren in het gezelschap van de drie danseresjes Mariko ( 14 ), Kazusa ( 11 ) en Mai (7), een paar moeders en drie dansleraressen. Eerst bewonderen we het prachtige uitzicht over Shunan en de haven. De zon gaat onder, heel mooi. De meisjes hebben een paar zinnetjes in het Nederlands ingestudeerd om zich voor te stellen en ons welkom te heten. Heel leuk en lief. Alleen Mai, de jongste van het drietal, ziet het niet zitten en is kort daarna volledig in tranen. We laten het maar zo en gaan aan tafel. We eten heerlijk. Het is Frans op z'n Japans, of omgekeerd. Na een poosje wendt Wim zich tot de kleine Mai, die recht tegenover ons aan tafel zit, en doet een poging om het ijs te breken. Hij kent een grapje waarbij het lijkt alsof je je eigen duim eraf kunt halen. Mai's oogjes worden nieuwsgierig en na het nog eens voor te hebben gedaan, wil ze het ook zelf eens proberen. Het lukt haar al snel en dat wekt de nieuwsgierigheid van de anderen op. Met als resultaat dat even later het hele gezelschap druk bezig is om z'n duim eraf te trekken. Hilariteit ten top! Na het diner gaat ieder zijns weegs. Wij rijden met Sasamura en Kazusa, na nog een blik op de mooi verlichte molen te hebben geworpen, naar ons hotel. Onder: Het grapje met de duim SHUNAN-SHI: WINDMILL FESTIVAL. 11 oktober 2010 Om 7.30 in de ochtend worden wij opgehaald door Mamoru Sasamura. Hij neemt Yoshie, Tsutae en ons tweetjes mee naar de voorbereidingen van het feest dat we vandaag zullen bijwonen. Eerst zien we hoe drie danseresjes worden geschminkt en gekleed door hun leraressen. Een tijdrovende procedure die we geïnteresseerd volgen. Dan op naar het feestgebeuren. We worden er voorgesteld aan onze tolk, een leuke jonge vrouw die vier jaar in Limburg heeft gewoond en daardoor enige woorden Nederlands spreekt. Maar aan het eind van de ochtend gaan we toch maar over op Engels, want dat vinden we alle drie wel zo gemakkelijk. Eerst worden we voorgesteld aan de burgemeester, de heer Yukio Shimazu, een aardige man van onze leeftijd. Dan treedt de Marching Band op die het Gronings volkslied voor ons speelt. Geweldig leuk. Daarna krijgen we zakjes met Hollandse bloembollen die we worden geacht uit te delen aan het massaal aanwezig publiek. Ze bekijken ons met onverholen nieuwsgierigheid en ik probeer in mijn beste Japans te zeggen dat dit tulips ni Oranda zijn. Ik weet niet of ze het hebben verstaan. Al bollen uitdelend lopen we achter de Marching Band aan naar boven, richting het feestterrein, waar we naast de burgemeester in een tent worden gezet. De heer Shimazu krijgt op een gegeven moment vruchten aangereikt die hij met ons deelt. Ze smaken heel lekker! Later hoor ik van Yoshie de naam: Akebi. Terug in Appingedam weet ik het zeker, die plant staat al in onze tuin! Op deze reis worden de zaden van deze plant door mij meegenomen uit Japan en ik zal ook deze thuis gaan uitzaaien. Er is een soort braderie aan de gang die we uiteraard bezoeken en waar ik nog een paar mooie kralen koop voor thuis. Boven: De parade  -  Onder: De gezellige braderie en ... het zoveelste interview Inmiddels hebben we al drie tv interviews gegeven en eentje voor de plaatselijke krant. We voelen ons zoiets als de Koningin op Koninginnedag, echt krankzinnig maar toch ook wel leuk. We zien de meisjes hun dansen doen op het podium. Zo ernstig zijn ze en vooral zo mooi. En natuurlijk treedt ook het kinderkoor op. Nu gekleed in heel mooie oud Europees aandoende kostuums. Ze doen een dans met gekleurde linten die op een heel geraffineerde manier al dansend in elkaar worden gedraaid. Er zijn nog veel meer optredens: zo is er bijvoorbeeld een dwarsfluitensemble, dames die Tiroler dansen uitvoeren, enzovoort. Links: De danseresjes Onder: Shunan Children's Choir, samen met Yumiko Ishikawa Publiek Groepsfoto Dan op naar de molen, Dat is nog een hele klim naar boven, maar eindelijk, daar is hij dan. We wanen ons bijna in Farmsum, zo echt is het. Het kleine draaiorgel staat vrolijke muziek rond te strooien. En er wordt patat gebakken! Is dat als Hollands bedoeld, of is dat hier ook zo gewoon? We worden verwelkomd door de twee molenaars, die ons ook alweer verwennen met leuke cadeautjes: met de mooie molen Yume getooide bekers, een soort houten molentjes en nog een houten spelletje dat op een goochelaarstruc lijkt. Tot nu toe begrijpen we het nog niet echt, ondanks dat ze het echt goed uitgelegd. We bekijken de molen van binnen. Er is een expositie van Oudhollandse voorwerpen en kleding, klompen ontbreken uiteraard niet. We lunchen achter de molen. Er is koude thee uit een fles - we hebben het hier vaak zo gedronken - dat erg goed tegen de dorst is. Verder zijn er ook nog overheerlijke sandwiches die worden uitgedeeld door de drie dansleraressen. Dan komt tenslotte het afscheid. Hartverwarmend. Met nog meer cadeautjes en tot slot veel zwaaien. 'Wie weet tot volgend jaar in Delfzijl of in Appingedam! Dáág! Domo arigato ( hartelijk dank ) voor jullie geweldige ontvangst ........' Links: Ontmoeting met de molenaars Het afscheid op het perron Wij nemen vanuit Shunan City de trein naar Hiroshima. HIROSHIMA 11 oktober We bezoeken het Memorial Museum. Wat moet je daar over zeggen. Vreselijk wat er hier is gebeurd, werkelijk onvoorstelbaar. Iedereen zou dit dan ook eens in zijn leven moeten zien. We komen er heel stil vandaan, samen met alle andere bezoekers. Vervolgens lopen we nog door het Memorial Park met zijn monument, een sarcofaag met al de namen van de slachtoffers, de eeuwige vlam en het kindermonument met al die duizenden kraanvogels. Eveneens zien we als een tastbare herinnering aan de gevallen atoombom het staketsel van het gebouw dat als een van de weinigen overeind bleef. Yoshie wijst ons nog op de brug met T – stuk, wat het ijkpunt was van de piloot om zijn vreselijke last te laten vallen. De avond valt en we krijgen trek. Yoshie had ons al verteld over een geliefd gerecht Okonomiyaki. Dus zoeken we een gezellig restaurant om dit traditionele gerecht van Hiroshima te gaan eten. En met recht – we vinden het heerlijk. Onze stemming is na het museum nu weer opgeklaard en we hebben het dan ook heel gezellig. Okonomiyaki Tekst en foto's: Aly van IJzeren ( wordt vervolgd )  naar Deel 3 © 2011 Trankiel