JAPANSE ATLETEN VOL VERTROUWEN    Aan de vooravond van de RUN van Winschoten 2011, werden wij door de twaalf Japanse atleten in de gelegenheid gesteld om hen iets nader te leren kennen. De vragen die we stelden, werden op een uiterst aangename wijze door een ieder van hen beantwoord. Wat ons onmiddellijk opviel was hoe iedereen blijk gaf van een aan realiteitszin gepaard gaand optimisme. Want ofschoon al deze giganten op de 100 kilometer wel degelijk vertrouwen op hun eigen kracht, weten ze ook maar al te goed dat de strijd met de door hen gerespecteerde tegenstanders hard kan zijn. Om verder dan nog maar te zwijgen over enige factoren die wel van grote invloed kunnen zijn. Wat bijvoorbeeld te zeggen van zoiets ongrijpbaars als 'de vorm van de dag', of de heersende weersomstandigheden op de wedstrijddag. Zo zijn er atleten die de voorkeur geven aan een zonnige maar toch niet al te warme dag, terwijl anderen juist hopen op een bewolkte hemel en iets lagere temperaturen. Aangezien wij aan alle atleten precies dezelfde vragen stelden en deze niet steeds weer wensen te herhalen, hebben we ervoor gekozen om het geheel in onderstaande vorm weer te geven.   Yoshikazu Hara ( 39, uit Hyogo ) met startnummer 102 Yoshikazu Hara beoefent de ultraloop nu anderhalf jaar en traint 2 tot 3 uur per dag. Op onze vraag of er daarnaast eveneens rekening wordt gehouden met zoiets als een bepaald voedingspatroon, dan wel algehele levenswijze, antwoordt hij dat dit niet afwijkt van hetgeen een marathonatleet normaliter voor zijn sport doet. Als veel van zijn landgenoten die deze sport bedrijven behoort hijzelf ook niet tot een vereniging, maar gaat z'n eigen gang. Yoshikazu Hara voegt eraan toe dat er sowieso niet echt tijd overblijft voor andere zaken en dat hij zijn vrije uurtjes nog het liefst spelend met zijn kinderen doorbrengt. De RUN van Winschoten, zijn eerste wedstrijd op Nederlandse bodem, betekent voor hem de vijfde start op de 100 kilometer, een afstand waarop hij tot nu toe een persoonlijk record heeft staan van 6 uur en 41 minuten rond. Bijzonder veel vertrouwen heeft Yoshikazu in de mogelijkheden van het eigen mannenteam. Hoe groot worden eigenlijk de kansen ingeschat dat ze als eerste zullen eindigen, vragen we hem. En alhoewel hij het vergezeld doet gaan van een vraagteken, is zijn antwoord toch veelzeggend:"Tachtig procent?" Met klem benadrukt hij echter vervolgens dat het belang zeker niet alleen is gelegen bij het team, maar dat de geleverde prestatie door de individuele loper evenzeer belangrijk is. Waar hij persoonlijk vooral tegen opziet is het bestaande klimaatsverschil, want ze komen nu vanuit de vreselijke hitte in Japan naar het veel koelere Nederland. De slotvraag of hij misschien nog iets speciaals tegen de mensen hier zou willen zeggen, wordt door hem beantwoord met: “Het als energiek bekend staande Japan zal hier nog energieker zijn.“    Yoshikazu Hara  Masakazu Takahashi Masakazu Takahashi ( 37, uit Tokio ) met startnummer 103 In juni 2007 liep hij z'n eerste wedstrijd over 100 km. in Lake Saroma. Masakazu traint ongeveer 2½ uur per dag. Hij noemt dit noodzakelijk, maar houdt er verder geen bepaalde levenswijze op na. Naast deze individuele training is hij nog actief in een club die de naam Kairos draagt en bestaat uit mensen die hun hart hebben verpand aan het hardlopen. Gevraagd naar wat hij in zijn vrije tijd zoal pleegt te doen, antwoordt Masakazu dat hij in de gelukkige omstandigheid verkeert dat hij z'n eigen tijd betrekkelijk vrij kan invullen. Vaak wordt die dan besteed aan het lezen van boeken. Tot op de dag van vandaag heeft hij de 100 km. negen keer gelopen, met als uitschieter het persoonlijk record dat hij met 6.42.05 wist te vestigen tijdens de in 2008 plaatsgevonden ultrarun in het Japanse Lake Saroma. De komst naar Winschoten houdt ook voor hem een eerste kennismaking met ons land in en dit is hem tot dusverre bijzonder goed bevallen. Wat vooral indruk op hem heeft gemaakt is de uiterst vriendelijke wijze waarop ze hier zijn ontvangen, als ook het onderkomen waar ze gedurende deze dagen verblijven. Hoezeer al deze Japanse atleten beschikken over een juiste wedstrijdmentaliteit, wordt ons nogmaals duidelijk uit het door hem gegeven antwoord op de vraag hoe de kansen worden ingeschat. In het kort samengevat komen zijn woorden erop neer dat hij zelf altijd gaat voor een eerste plaats en dat dit hier in Winschoten ook niet anders zal zijn. Over de kansen op succes van het nationale team zegt hij dat dit niet zozeer afhangt van een persoon, maar veel meer het gevolg zal zijn van een goede samenwerking tussen alle leden van het team. Hij voegt daar nog aan toe dat het mogen vertegenwoordigen van het eigen land als iets van zeer grote waarde moet worden gezien. Kortom een eer! Een niet mis te verstaan antwoord heeft hij op de vraag of hij misschien zelf nog iets zou willen zeggen tegen de mensen hier. "Moedig ons aan, alstublieft." Yoshiki Takada ( 28, uit Hokkaido ) met startnummer 104 Hij nam in juni 2006 voor de allereerste keer deel aan een wedstrijd over 100 km. Op de doordeweekse dagen traint hij ongeveer een uur per dag. Wanneer hij echter vrijaf heeft wordt dit opgevoerd tot 2 à 3 uur. Afgezien van het feit dat hij z'n tijd dus zo goed mogelijk moet zien te verdelen tussen zijn baan en training, houdt Yoshiki er verder niet echt een specifieke levenswijze op na. En ook bij hem kan worden gesproken van een individuele sporter. Een man die niet tot een vereniging behoort, maar geheel zijn eigen weg gaat. In dat toch al zeer drukke bestaan blijft er voor hem ook nog maar weinig tijd over voor zoiets als bijvoorbeeld een speciale hobby, zo geeft hij te kennen. Wat de lange afstanden aangaat heeft hij alleen al in dit jaar vier halve en een hele marathon op zijn naam staan. Verder wist hij in juni nog een mooie zesde plaats te behalen op de 100 kilometer van Lake Sarona. De daar gerealiseerde eindtijd was 6 uur en op de kop af 57 minuten. Dit is trouwens ook niet zijn eerste deelname aan de RUN van Winschoten, want Yoshiki maakte in het jaar 2007 eveneens deel uit van het Japanse mannenteam. Waar het gaat om het individueel klassement, geeft hij aan dat zijn doel een plek bij de eerste drie is en dat hij daar ook volledig voor zal gaan. Hij voegt er verder nog aan toe: "Daarbij wordt door mij de hoop gekoesterd dat ik het publiek rond het parcours werkelijk zal kunnen tonen wat ik in mijn mars heb en dan zal het resultaat vanzelf wel volgen. Als team kunnen wij de mensen een indruk geven van hoe dik de Japanse laag van goede atleten op de ultramarathon is. Zelf zal ik mijn uiterste best doen om hier een zo goed mogelijke klassering en tijd te bewerkstelligen, zodat ik een wezenlijke bijdrage kan leveren aan het succes van dit team." Op de vraag of hij zelf nog iets zou willen toevoegen, antwoordt hij: "Zelf ben ik in het dagelijks leven als onderwijzer werkzaam op een basisschool en de kinderen behoren eveneens tot mijn trouwe supporters. Het is daarom dat ik ook voor alle leerlingen mijn best zal doen tijdens dit wereldkampioenschap, zodat ik ze over enige dagen van nu met veel plezier een goed resultaat kan laten weten." En zou hij misschien ook nog iets tegen de mensen hier willen zeggen? Hij maakt zichtbaar heel graag gebruik van de hem geboden gelegenheid en zegt: "Toen ik hier de laatste keer was, voelde ik echt de warmte van de mensen en ik prijs me dan ook heel gelukkig dat ik hier weer terug heb mogen komen."      Yoshiki Takada  Shinji Nakadai Shinji Nakadai ( 33, uit Tokio ) met startnummer 105 Vanaf zijn dertigste levensjaar heeft hij zich gespecialiseerd in de ultraloop. Wat trainen betreft houdt hij er een opmerkelijke methode op na. Shinji gebruikt namelijk zowel het reizen naar en van het werk als de lunchpauze om ook door de weeks te kunnen trainen. De afstand tussen woning en werk bedraagt een tien kilometer en die legt hij dus twee keer per dag rennend af. De middagpauze wordt gebruikt om nog eens 25 minuten extra te trainen, waarmee hij dan op een totaal van 2 uur per dag komt. Zelf zegt hij hier nog over dat hij het liefst op deze natuurlijke wijze traint om zodoende vooral geestelijk niet al teveel van zichzelf te vergen. Ook voeding krijgt wel degelijk z'n aandacht. Zo probeert hij om zoveel mogelijk proteïnerijk voedsel en groenten te nuttigen. In tegenstelling tot veel andere ultralopers, die toch vaak als ware individualisten door het leven gaan, is Nakadai ook nog eens lid van een tweetal verenigingen. Als eerste noemt hij de vereniging van het bedrijf waaraan hij is verbonden. Deze club kent verschillende niveaus. Zo bevindt zich onder de leden bijvoorbeeld ook een aantal dat louter en alleen voor de gezondheid jogt. De andere vereniging staat open voor burgers die graag hardlopen en daar is Shinji actief als coach en pacer. Hij voegt hier echter onmiddellijk aan toe dat de training voor wedstrijden waar hijzelf aan deelneemt wel individueel wordt gedaan. Ondanks het drukke leven dat hij nu leidt, blijft er ook nog wel enige tijd over voor andere onderwerpen die zijn interesse hebben. Zo maakt hij tot nu toe alleen nog tekeningen, maar is Shinji vast van plan om dit op een later en iets rustiger tijdstip in zijn leven uit te breiden naar de schilderkunst. Verder is hij een liefhebber van literatuur over de wereldgeschiedenis. Twee boeken die momenteel zijn aandacht hebben zijn : 'The Story of the Crusades' en 'French Revolution fiction' De ultramarathon met een lengte van 100 kilometer heeft hij tot nu toe zes keer gelopen. En dat bleef niet zonder succes, want vorig jaar wist Shinji Nakadai op het WK in Gibraltar beslag te leggen op de eerste plaats. In alle bescheidenheid wijst hij dit echter mede toe aan een portie geluk. Eerder nam hij ook reeds deel aan het WK zoals dat in België plaatsvond en bezocht hij uit hoofde van zijn werk tevens een aantal Europese landen. Dankzij zijn deelname aan dit wereldkampioenschap in Winschoten kan hij nu Nederland aan dat rijtje toevoegen. Wat zijn individuele deelname daaraan betreft zegt hij: "Ik heb nooit gedacht dat ik wereldkampioen kon worden in Gibraltar. Als een rechtsreeks gevolg van dat succes zullen er nu wel mensen zijn die me weer een grote kans toedichten, maar persoonlijk ben ik van mening dat ik hier niet kan winnen. Naar mijn idee zal het gaan tussen Giorgio Calcaterra uit Italië en mijn landgenoot Yoshikazu Hara. Maar in feite kan niemand ook maar bij benadering voorspellen wat er in de tweede helft van de afstand zal gebeuren. Indien ik dus vooral mijn kalmte kan bewaren en over de hele afstand stabiel blijf, iets dat normaal gesproken toch een van mijn sterke punten is, dan weet je het maar nooit. Alles, werkelijk alles is dan zeer wel mogelijk. Veel hangt daarbij ook af van het zo lang mogelijk kunnen vastklampen aan een bepaalde snelheid, de pace, en natuurlijk van de ontwikkelingen zoals die zich tijdens de race in het deelnemersveld zullen voordoen. Wanneer dit alles gunstig voor me verloopt, dan blijft de kans bestaan dat ik alsnog de zege grijp." Shinji Nakadai beschouwt het team echter als veel belangrijker. Hij voegt daar aan toe dat hij zich ook vorig jaar ten doel had gesteld om een bijdrage te leveren aan het team. En dan schildert hij ons een beeld van wat er tijdens die race gebeurde. "Omdat ik de vierde atleet van Japan was, bleef ik bescheiden in de tweede groep die zicht bleef houden op de koplopers. Onder hen bevonden zich de hoger geklasseerde atleten uit Japan. Zij konden voor het risico van de aanval kiezen. Echter in het tweede deel van de race liep de pace van mijn landgenoten zienderogen terug en nam ik hun plaats in. Niet alleen passeerde ik hen in de race, maar ook liet ik de atleten uit andere landen achter me. Het was dus dankzij deze tactiek dat ik vorig jaar in Gibraltar de wereldtitel veroverde en je mag er rustig van uitgaan dat ik nu op identieke wijze mijn race zal lopen tijdens dit WK in Winschoten." Zou Shinji mogelijk nog iets persoonlijks willen toevoegen aan het bovenstaande? Hij aarzelt geen seconde en komt met een verklaring die overduidelijk recht uit z'n Japanse hart komt. "Mijn vaderland werd in maart van dit jaar getroffen door een zware aardbeving en de tsunami die erop volgde. De schade die dit tot gevolg heeft gehad is bijna niet te beschrijven, zo ontzettend groot is het. Daar bovenop komt dan ook nog eens de onherstelbare schade die is toegebracht aan de kerncentrale. Dit laatste betekent dat tot nu toe het gevaar in Japan nog altijd niet volledig is geweken. Hoe bedroefd we nu ook allen mogen zijn, toch zullen wij in Japan niet opgeven. Ja, we zullen doorgaan met 'rennen' en daarbij altijd vooruit blijven kijken. Ons land heeft ontzettend veel aanmoedigingen en daadwerkelijke steun uit de gehele wereld mogen ontvangen. Om aan te tonen hoe vol van levenskracht Japan ook na deze catastrofe nog altijd is, wil ik hier op die wijze rennen. Als een beloning voor al die vele mensen in de wereld die ons zozeer hebben gesteund, tijdens en na die vreselijke gebeurtenissen." We zijn diep geraakt door Shinji's welgemeende woorden en vragen ons af of we de laatste vraag nog wel zullen stellen. We besluiten om het wel te doen, omdat hij als geen ander duidelijk heeft weten te maken wat doorgaan ook inhoudt en dat we altijd vooruit dienen te blijven kijken in het leven. Shinji, is er nog iets dat je tegen de mensen in Winschoten zou willen zeggen? "Ja, dat doe ik graag. In de eerste plaats zou ik de organisatie willen bedanken dat het bereid is geweest om deze immens grote operatie op zich te nemen. Voor de wijze waarop haar mensen al die vele atleten hebben verwelkomd en de support die ze aan een ieder hebben verleend. Hoewel wijzelf zo af en toe als moeilijke mensen mogen overkomen, hoop ik toch van harte dat ook wij als Japanse atleten zullen worden aangemoedigd door het publiek."    Shingo Inoue Kenichi Ito Shingo Inoue ( 30, uit Tokio ) met startnummer 106 Acht jaar geleden, in juni 2003, ging hij voor de eerste keer de competitie aan op de 100 km.. Daarmee is hij de man met de langste staat van dienst binnen dit Japanse team. Hij traint 3 uur per dag en heeft ter voorbereiding op de RUN van Winschoten ook wel degelijk zijn leefpatroon iets aangepast. Zelf zegt hier nu over: "Omdat ik mij in hartje zomer moest voorbereiden op deze wedstrijd en niet door de hitte geveld wenste te worden, heb ik zeker wel extra aandacht geschonken aan wat ik at en dronk. Op mijn menu prijkten vooral veel sojaboonproducten, bijvoorbeeld tofoe. En gefermenteerde producten als miso en natto. Scherpe kruiden, waaronder Japanse gember en het van origine Koreaans gerecht kimuchi. Verder onder andere ook nog râ-yu, een gekruide chiliolie die wordt gebruikt in Chinese gerechten, en citroenzuur, sinaasappelsap plus een aantal dieetsupplementen." Inoue, die eveneens niet bij een vereniging is aangesloten, vertelt dat hij naast zijn sport veel waarde hecht aan zijn privéleven en hiervoor ook zeker voldoende tijd wil vrijmaken. Daar komt nog eens bij dat het anders ook geestelijk teveel van hem zou vragen. Dat deze atleet over een bijzonder puike conditie beschikt wordt zonneklaar als hij ons vertelt dat hij in de achter hem liggende acht jaar heeft deelgenomen aan totaal vijftig wedstrijden, waarvan er twintig over 100 kilometer gingen. Zijn tot dusver beste resultaat behaalde hij vorig jaar toen hij in de Franse plaats Brive-La-Gaillarde de 24 Hour World Challenge op zijn naam bracht. Met de 273.708 kilometer die Inoue daar in 24 uur wist af te leggen, brak hij ook nog eens het Aziatisch record dat tot dan toen in het bezit was van zijn landgenoot Ryoichi Sekiya. Nu is hij voor de eerste keer hier om deel te nemen aan de RUN van Winschoten. Over zijn verwachtingen zegt ook hij dat eigenlijk niemand weet wat er in de tweede helft van de 100 kilometer kan gebeuren. "Dit houdt in dat velen, inclusief ikzelf, de wedstrijd zouden kunnen winnen. Over de atleten die hier aan de start zullen verschijnen, kan worden gezegd dat zij in hun eigen land toonaangevend zijn op de ultramarathon. Dit houdt automatisch in dat het door landenteams behaald resultaat heel belangrijk is. Je kunt er namelijk wel degelijk iets uit afleiden. Zoals het enthousiasme dat in het betreffend land voor deze afstand aan de dag wordt gelegd. Maar nog veel belangrijker is het dat het aantoont hoe deze afstand heeft kunnen rijpen binnen de sportcultuur van ieder land op zich. Op welk niveau het daar momenteel staat." Ook voor hem is er de slotvraag: Zou Shingo Inoue nog iets tegen de mensen hier willen zeggen? "Ik wens dat het voor al die mensen een stimulerende en prachtige wedstrijd zal worden." Kenichi Ito ( 38, uit Osaka ) met startnummer 107 De allereerste wedstrijd over 100 km waaraan hij deelnam vond plaats in april 2006 en hij traint een 2 uur per dag. Wanneer we hem aansluitend de vraag stellen of hij er ook qua voeding et cetera nog iets aan doet, krijgen we als antwoord dat dit niet het geval is. Woorden die hij vervolgens nog eens extra onderstreept met: "Ik eet wat ik lekker vind". De eigen wijze waarop hijzelf zijn sport wil bedrijven, blijkt eveneens uit het feit dat een lidmaatschap van een vereniging niet echt door hem wordt geambieerd. Ja, Kenichi traint het liefst in z'n eentje. En toch ontkomt ook deze individualist niet aan het ingeschreven staan, zodat hij via de overkoepelende federatie kan deelnemen aan wedstrijden. Iets waarmee hij zeer wel past in het team dat deelneemt aan de RUN van Winschoten, want feitelijk zijn het allemaal ware einzelgängers. Waarbij dan wel dadelijk dient te worden opgemerkt dat al die eenlingen samen een ijzersterk geheel vormen. Vanwege het intensief beoefenen van zijn sport houdt hij niet echt veel tijd over om ook nog iets anders te ondernemen. Kenichi: "Feitelijk beperkt het zich tot de twee jaarlijkse fietstochten die ik maak. Eerst in de zomer en dan nog eentje in de winter." Dat zijn leven toch vooral bestaat uit hardlopen, blijkt ook uit het antwoord dat hij niet kan zeggen in hoeveel wedstrijden hij inmiddels al is uitgekomen. Wel dat hij ieder jaar aan enige atletiek meetings deelneemt. Eén daarvan is Okukumano Idaten Ultramarathon in Nachikatsuura, Wakayama. En een ander is de ook hier bekende Lake Saroma 100 km. Ultramarathon in Yubetsu, Saroma en Kitami, in Hokkaido. Dit jaar wist hij in beide zijn persoonlijk record nog iets verder aan te scherpen. Op de vraag of hij ons land al eens eerder heeft bezocht, antwoordt Kenichi dat dit niet slechts z'n eerste bezoek aan Nederland is, maar ook nog eens de allereerste keer dat hij in het buitenland vertoeft. Met een vette knipoog eraan toevoegend dat hij voor zijn vertrek mocht vernemen dat het Nederlands eten niet zo goed van smaak is. Enige vrienden gingen zelfs nog eens stapje verder door hem mede te delen dat er zich hier wel een aantal Japanse restaurants bevindt, maar dat hij die ook maar beter links kan laten liggen. "Weet je", zegt hij luid lachend, "ze zeiden tegen me: wat er ook gebeurt, ga niet naar een Japans restaurant." En alsof dit nog niet genoeg was adviseerden ze hem om toch vooral Japans eten mee te nemen op zijn reis naar Nederland. Het wordt ons duidelijk dat dit soort van plagerijen wereldwijd voorkomen. Ook in Japan! De toon wordt weer serieuzer als we praten over de voorbereiding op de race om de wereldtitel. "In deze tijd van het jaar is het in Japan nog zeer heet en voor mij is het moeilijk om bij hoge temperaturen te hardlopen", zegt Kenichi. "Maar hier is er een kleine kans dat het op de wedstrijddag bewolkt zal zijn, dat het misschien zelfs wel lichtjes zal regenen bij een temperatuur van om en nabij de vijftien graden. Voor mij goede omstandigheden. Wat de kansen van het team zijn? Eerlijk gezegd hou ik me daar zelf niet zo mee bezig en dat wordt me ongetwijfeld door de coaches kwalijk genomen." Trouwens, zo laat hij weten, is het mede te danken aan zijn baas en collega's op het werk dat hij hier überhaupt kan starten. De septembermaand is nu eenmaal veruit de drukste periode binnen het bedrijf en derhalve is het niet zo eenvoudig om een week vrijaf te nemen. Echter, toen hij z'n chef en collega's inlichtte dat hij door het secretariaat was uitgenodigd om deel te nemen aan het WK, werden ze het al snel eens dat hij zou gaan. Zelf zouden zij het werk dan wel voor hun rekening nemen. Kenichi: "Weer werd het me duidelijk wat voor fijne baas en collega's ik heb en hoe goed het bedrijf werkelijk voor me is." Komen we bij de laatste vraag of hij nog iets tegen de mensen hier wil zeggen. Terugkomend op wat hij hiervoor opmerkte over de Nederlandse keuken, zegt hij met een veelzeggend lachje op z'n gezicht: "Het zal me een waar genoegen zijn om het te proeven. Want na eerst thuis nog volop te hebben genoten van overheerlijk voedsel, zal ik er zeker wel in slagen om de slechte smaak van jullie maaltijden te verdubbelen." Voor een kennismaking met de voor Japan uitkomende dames, klik hier. Zie ook: Fotopagina 1  en Fotopagina 2 Naar hoofdartikel © 2011 Trankiel