HET JAPANS DAMESTEAM OP HET WK ULTRAMARATHON Naomi Ochiai ( 31, uit Tokio ) met startnummer 244 Bij de Miyakojima Waido Marathon,Okinawa, stond zij zes jaar geleden voor de eerste keer aan de start van een officiële wedstrijd over 100 kilometer. Een afstand die ze vanaf dat moment in haar hart heeft gesloten en waarvoor ze in haar vrije tijd dagelijks 1 à 2 uur traint. Op de vraag of ze er verder ook nog een aangepaste levensstijl op nahoudt, antwoordt Naomi dat hier wat haar betreft geen sprake van is. "Eigenlijk breng ik iedere dag mijn leven als gewoonlijk door", voegt ze er ter verduidelijking nog aan toe. Ook Naomi maakt geen deel uit van een verenigingsteam en volgt in hoofdzaak toch wel haar eigen weg in de sport. En wanneer er daarna geen sprake is van een al te grote vermoeidheid, dan is ze thuis vaak in de keuken te vinden, want naast het sporten is koken toch wel haar grootste liefhebberij. Waar het de sport betreft was ze al zeventien keer te bewonderen op de 100 km, ook wel ultramarathon genoemd, waarbij ze haar beste resultaat wist te behalen in Lake Saroma. Nu is ze voor het eerst hier om in de RUN van Winschoten de strijd om de wereldtitel aan te binden. Zelf zegt ze daar nog over dat ze niet in eerste instantie voor eigen succes zal gaan, maar voor zichzelf een rol ziet weggelegd binnen het Japanse vrouwenteam dat wel tot de favorieten wordt gerekend. De komst naar Nederland heeft voor haarzelf nog een heel speciaal tintje. Als studente had ze namelijk een bijbaantje in de voormalige Nederlandse residentie Oranda Kan ( Wolhin's Huis ) in Kobe. Naomi: "Hoe kon ik toen, aan alle kanten omringd door al datgene wat zozeer met Nederland heeft te maken, ook maar bevroeden dat dit land mijn allereerste bestemming in Europa zou worden. Nu bekruipt me het gevoel dat dit misschien wel zo heeft moeten zijn. Dat het als het ware was voorbestemd. Daardoor betekent mijn komst naar Winschoten wel degelijk iets heel aparts voor me." Onze slotvraag of ze misschien nog iets in het bijzonder wil zeggen tegen al de mensen hier, wordt door haar beantwoord met: "Moedig ons aan alstublieft!" Shiho Katayama ( 33, uit Hokkaido ) met startnummer 245 Binnen het Japanse damesteam zoals dat hier in Winschoten aan de start zal verschijnen heeft Shiho het kortste palmares van de zes, maar ze neemt dan ook nog maar een jaar deel aan wedstrijden over de 100 km. De trainingsarbeid die ze hiervoor dagelijks verricht wijkt met 2 uur niet af van hetgeen we ook al eerder van teamgenoten te horen kregen. Over een mogelijk door haar in acht genomen levenswijze is ze duidelijk: "Ik leid een regelmatig leven, vroeg naar bed en vroeg weer op." Shiho voegt hier verder nog aan toe dat ze wel lid is van de lokale vereniging Soyukai, maar daar niet daadwerkelijk traint. Het is de individuele benadering die zo illustratief is voor de groep waartoe ze behoort. Topatleten voor wie een marathon niet lang genoeg is. Hierdoor is er een uitgelezen gezelschap ontstaan van mannen en vrouwen die wedstrijden met elkaar willen aangaan op ultra-afstanden. Op wedstrijden als hier in Winschoten, waar op de honderd kilometer om titels wordt gestreden. Naast die zo heftige strijd zal er echter ook weer sprake zijn van een elkaar zoveel mogelijk steunen. Het is een kameraadschap zoals we die bijvoorbeeld ook onder tienkampers aantreffen. Zelf is Shiho tot nu toe twee keer gestart op de ultramarathon: De 100 km. van Lake Saroma en daarna het WK in Gibraltar waar ze als zesde wist te eindigen. Nu komt deze vrouw, die als Naomi koken tot één van haar favoriete bezigheden rekent, voor de eerste keer naar Nederland. Ten aanzien van dit wereldkampioenschap is ook zij van mening dat de kansen voor het team het grootst zijn. Ze verduidelijkt dit met: "Japanners hebben zelf een zeer sterk besef van eenheid en verantwoordelijkheid, waardoor zij vaak in staat zijn om boven zichzelf uit te stijgen en het vol te houden in een teamwedstrijd." Maar naast de wedstrijd die ze er zal lopen, zou ze Winschoten zelf nader willen leren kennen. Ze ziet zichzelf al wel door de straten lopen om er iets van de atmosfeer op te snuiven en zegt: "To make good memories!" Misschien wil ook zij nog iets tegen de mensen hier zeggen? Ze knikt. "Hai! ( Ja ), ik hoop dat ze het hele team van Japan zullen aanmoedigen tijdens de wedstrijd."    Naomi Ochai  Shiho Katayama Yuko Ito ( 39, uit Saitama ) met startnummer 246 In haar atletenbestaan staat 10 augustus 2008 voor de eerste ultra afstand die ze in wedstrijdverband heeft gelopen: de Okumusashi Ultramarathon over 77 km. In het zeer plezierige gesprek dat we ook met haar mogen hebben, vertelt ze ons verder dat de tijd die ze aan training besteedt verschilt. Van hooguit dertig minuten tot aan zelfs wel vier uur durende trainingen per dag. En, zo laat ze ons weten, ook zij houdt er geen aangepast voedingspatroon op na. Wel gebruikt ze heel bewust calcium als supplement. Maar dat is het dan ook wel. In tegenstelling tot veel van haar teamgenoten is Yuko wel lid van een vereniging, te weten de Musashi Ultra Marathon Club. Ook beleeft ze steeds veel genoegen aan het eens per maand uitkomen op onder andere 'citizen races'. Iets dat reeds resulteerde in een mooi persoonlijk record op de marathon: 2.51.37. Maar nog is dit niet alles. Na die eerste ultramarathon over 77 km. in 2008, won ze de 5de Jingugaien 24 Hours Challenge! Tijdens die vrouwenwedstrijd op 11 en 12 september kwam ze tot een afstand van 213,932 km. In juni nam ze deel aan de 26ste Lake Saroma 100 km Ultramarathon. Daar wist ze zich niet alleen te kwalificeren voor het WK in Winschoten, maar zette ze met haar tijd van 7.59.15 eveneens een nieuw persoonlijk record in de boeken. Op de vraag of er naast de sport ook nog tijd overblijft voor een hobby, antwoordt ze dat ze onder andere veel plezier beleeft aan shoppen. Daarnaast geniet ze van het spelen met haar dochter van elf en zoon van negen. Wanneer we hier nog iets langer over doorpraten, wordt het al snel duidelijk dat het ook dan vooral om een sportief bezig zijn gaat. Zo wordt er door haar en de kinderen bijvoorbeeld nogal eens een tafeltenniswedstrijd gespeeld en vermaken ze zich met touwtjespringen. Yuko vertelt dat ze erg heeft uitgekeken naar de komende wedstrijd in Winschoten, haar eerste start op Nederlandse bodem, en dat ze zeker wil gaan voor een persoonlijk record. Waar het om de teamprestatie gaat, is ze van mening dat het voor Japan een voordeel is dat er tien ronden worden gelopen. Ze voegt hieraan toe dat ze elkaar tijdens de race ongetwijfeld zullen toeroepen om zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven, want dit zal hen in staat stellen om als een blok de strijd met al die andere sterke landen aan te gaan. Maar op de wedstrijddag zelf zal het ook zeker afhangen van de weersomstandigheden. Yuko: "Ik hoop dat ook die ons niet ongunstig gestemd zullen zijn." Tot slot laat ook zij weten dat ze hoopt dat het publiek Japan zal aanmoedigen. Wakako Oyagi ( 33, uit Kyoto ) met startnummer 247 Ook zij komt met de nodige ervaring in haar bagage naar het WK in Winschoten, de plaats waar ze ook al in 2007 startte op de RUN. Haar allereerste ultramarathon legde Wakako vier jaar geleden af in Japan. Als we haar vragen naar trainingsuren, krijgen we een antwoord dat afwijkt van wat we tot nu toe hebben gehoord. Ze zegt: "Ik speel een keer per week tennis en in de weekends doe ik aan slow jogging over een afstand van 20 tot 30 kilometer. Maar dit wordt omgezet in speed als ik in competitie ga. Verder maak ik dan nog deel uit van een team dat door een van mijn kennissen is gevormd. Vanzelfsprekend kun je dit alleen maar doen als je er een gezonde levensstijl op nahoudt, maar ik hou er zelf niet een echt aangepast voedingspatroon of zo op na. Eerlijk gezegd is eten voor mij ook niet iets waar ik me echt druk over kan maken." Aangezien ze tijdens het weekend gewend is om in de ochtenduren te trainen, heeft ze 's middags de tijd voor het lijstje liefhebberijen die ze er op nahoudt. Daarop prijken onder andere tennis en, hoe kan het ook anders, shoppen. De ultramarathon van 100 km. liep ze inmiddels al tien keer en haar beste tijd daarop kwam dit jaar tot stand in Lake Saroma. Waar het gaat om een kans op succes in Winschoten , schat ook Wakako die van het team het hoogst in. Als reden voert ze aan dat de ploeg bestaat uit vrouwen die gedurende de gehele race op een geweldige wijze redelijk stabiel weten te blijven. Daarbij is ze ook nog eens van mening dat er in een kansrijk team altijd wel extra krachten kunnen worden aangeboord en dat je daarentegen als individuele deelnemer op de honderd kilometer misschien net iets eerder geneigd bent om je snelheid te verlagen. Tot slot heeft Wakako Oyagi de volgende woorden voor de mensen in Winschoten: "Toen ik in 2007 meedeed, finishte ik dankzij de aanmoedigingen van de lokale mensen langs de kant van het parcours! En ook nu zal ik weer kracht putten uit het aanmoedigen van Japan."     Yuko Ito en Wakako Oyagi (boven )  Mai Fujisawa ( 36, uit Chiba ) met startnummer 248 De eveneens voor een team uitkomende Fujisawa is ook al weer drie jaar actief op de ultramarathon en ze traint dagelijks 2 uur. Over haar kan wel worden gezegd dat ze trainen tot een deel van haar leven heeft gemaakt. Dit heeft tot gevolg dat er nauwelijks nog tijd overblijft voor het beoefenen van zoiets als een hobby. Zelf merkt Mai hier echter direct bij op dat ze bijzonder graag mag reizen en dat ze dankzij haar sport al vele plaatsen in de wereld heeft mogen bezoeken. Zo startte ze drie jaar achtereen op het IAU Wereldkampioenschap op de 100 km. Niet zonder trots laat ze ons weten dat ze bij haar eerste start in 2008 al een mooie 7de plaats wist te veroveren op het toen in Italië plaatsgevonden kampioenschap. En na vorig jaar ook al beslag te hebben gelegd op de Aziatische titel, wist ze dat succes te prolongeren op het Aziatisch Kampioenschap van dit jaar. Nu is ze voor het eerst in Nederland om er mee te dingen naar de wereldtitel. Of de regerend kampioen van Azië daarin een rol van betekenis kan spelen? Zelf ziet ze zich niet direct bij de eersten eindigen, maar ze heeft daarentegen wel het volste vertrouwen in het team. Mai: "Omdat wij altijd uitblinken in teamwork bestaat de kans dat we als winnaars uit de strijd komen, ook al beschikken we misschien niet over veruit de beste atleten. Naar mijn idee zullen we in deze wedstrijd dan ook vooral laten zien hoe wij als een hecht team kunnen vechten." Aan het eind van dit gesprekje laat ze ons nog weten hoe ze heeft vernomen dat Winschoten echt een heel mooie plaats is. Mede daarom was ze dan ook blij met de haar toegewezen plaats in het team. Mai hoopt dat ze erin zal slagen om die uitverkiezing volledig waar te kunnen maken. Dat ze de strijd niet gedwongen zal moeten staken, maar in een zo goed mogelijke tijd de finishlijn zal bereiken. "Dat ik het geheel maar als een heel mooie herinnering met me mee mag nemen", zegt ze afsluitend. Het zijn, zo wordt wel duidelijk, welgemeende woorden en ons rest dan ook niets anders dan haar alvast op voorhand heel mooie memories toe te wensen. Akiko Oda ( 38, uit Tokio ) met startnummer 249 Ze begint met te vertellen dat haar belangstelling voor de ultramarathon eigenlijk is ontstaan door de prestaties die de Japanse atleten in 2007 wisten neer te zetten tijdens de RUN van Winschoten en hoe ze toen een jaar later zelf al haar eerste ervaring mocht opdoen in een wedstrijd over 50 kilometer in het bekende Lake Saroma. Na deze vaker gemaakte opstap naar de ultra-afstand volgde haar debuut op de 100 kilometer in het jaar 2009. Op de vraag of dit heeft geleid tot een geheel ander levenspatroon, antwoordt ze dat dit wel gezegd mag worden. Niet alleen traint ze iedere dag 2 tot 3 uur, maar bezoekt ze ook nog eens de sportschool. Nadat ze daar haar oefenstof heeft afgewerkt, gaat Akiko huiswaarts om te eten. Ze zegt: "Eigenlijk zijn het heel intensieve dagen die worden gekenmerkt door eenzelfde patroon. Het is: werken – trainen en naar de sportschool – koken en wassen – naar bed." Geen wonder dus dat ook zij verklaart geen lid te zijn van een vereniging of team. Verder schiet er in haar drukke leven ook niet echt veel tijd over voor een hobby. Akiko zegt over het laatste nog dat ze er voor kiest om voorrang te geven aan haar familie. Dat ze echt zoveel mogelijk wil genieten van dat kostbaar samenzijn. Een gevoel dat enige jaren geleden alleen nog maar sterker werd toen er bij haar vader terminale kanker werd gediagnosticeerd. Sinds zijn overlijden koestert ze ieder gesprek met haar moeder. Misschien zelfs nog wel meer omdat moeder ook niet dicht bij haar in de buurt woont. Hoewel ze zelf heel graag mag lezen, is daar niet veel meer van gekomen nadat ze haar sport is gaan beoefenen. Tegenwoordig nestelt ze zich vooral voor de televisie. En als ware dierenvriend kijkt ze dan meestal naar de programma's van Animal Planet. En al helemaal als het een uitzending over katten is. In deze vertrouwt ze ons toe dat ze zelf een 9-jarige lapjespoes heeft. Maar aangezien ze zelf toch wel vaak aan het hardlopen is en derhalve maar weinig tijd in huis doorbrengt, heeft de poes zich inmiddels veel meer aan haar man gehecht. Keren we terug naar de sport. Tot op heden heeft ze vier keer de 100 km. gelopen en wist ze dit jaar een persoonlijk record te realiseren op de Lake Saroma 100 km Ultramarathon: 8.04.15. De marathon liep ze in 2008-2009 drie keer binnen de drie uur. De snelste hiervan legde ze af op de Tsukuba Marathon in november 2009 en tot nu toe staat die tijd van 2.54.38 ook genoteerd als haar persoonlijk record op deze afstand. Nu komt ze voor het eerst zelf naar Winschoten om te starten op het WK. Hierbij heeft ze zich als doel gesteld om op z'n minst een persoonlijk record te lopen. Wel betwijfelt ze of er nu al een hoge klassering voor haarzelf inzit. Veel meer kans op succes ziet Akiko weggelegd voor hun team en ze onderstreept hierbij nogmaals hetgeen ook al door teamgenoten naar voren werd gebracht, namelijk dat zij als geen ander in staat zijn om zich aan elkaar op te trekken. Ze wil zich ook best wel aan een voorspelling wagen. Omdat het mannenteam van Japan uit enige sterke atleten bestaat, ziet ze hen wel op het erepodium verschijnen. Niet alleen als team, maar toch ook wel als behorend tot de snelste lopers van het gehele veld dat hier aan de start verschijnt. De vrouwen dicht ze daarentegen veel minder kans op succes toe, want het is volgens haar een feit dat er sinds het vertrek van de exceptioneel goede atleten Norimi Sakurai en Hiroko Sho nog geen nieuwe toppers zijn opgestaan. Toch zijn Japanse vrouwen er nog wel in geslaagd om als team op hoog niveau te presteren. Zelf heeft Akiko een gefundeerde mening over het geheel. Ze zegt: " We zien wel degelijk het belang in van het uitkomen in wedstrijden. We doen de nodige ervaring op en onze fysieke kracht zal nog verder toenemen." Aan het eind komt bijna als vanzelfsprekend Winschoten ter sprake. Omdat het zo speciaal is, geven we haar woorden graag als slot van het geheel weer. . "Konnichiwa. Nadat ik mij in 2007 door Winschoten had laten inspireren, was de eerste gedachte die bij me opkwam dat ik daar graag eens een wedstrijd over 100 kilometer zou willen lopen. Zelf ben ik heel verrast dat nu de dag gekomen is dat ik hier als atleet voor mijn land mag starten. Hiermee heb ik een doel bereikt en dat is dan voor de eerste keer in mijn leven. Ik begrijp dat jullie in een prachtig land leven en beschikken over een kalm en wijs nationaal karakter. Ofschoon er veel is dat ik nu nog niet over jullie weet, hoop ik toch dat we het tijdens deze dagen goed met elkaar zullen kunnen vinden."      Mai Fujisawa en Akiko Oda ( boven )   Voor het mannenteam, klik hier Zie ook: Fotopagina 1 en Fotopagina 2   Naar hoofdartikel © 2011 Trankiel